Verhandelbare emissierechten in broeikasgassen laat u meekijken in de ‘machinerie’ van het
Europees Emissiehandelsysteem (ETS). Dit systeem kadert het verhandelen van emissierechten, beslaat circa 45% van de broeikasgasuitstoot van de EU en bepaalt vooraf de maximaal toegestane totale uitstoot van de (luchtvaart)industrie die onder het systeem valt. Vervolgens wordt een hoeveelheid emissierechten uitgegeven, gelijk aan deze totale uitstoot. Deze rechten kunnen onderling worden verhandeld en op die manier kan het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen dáár worden gerealiseerd, waar dit het goedkoopst mogelijk is.
Maar hoe effectief is het ETS nu eigenlijk? Dat hangt af van de implementatie en uitvoering van elke lidstaat. Ongeregeldheden in een afzonderlijke lidstaat kunnen namelijk de (kosten)effectiviteit van het gehele systeem raken.
Wijziging ETS Het ETS in 2013 is ingrijpend gewijzigd, er worden nu meer taken op EU-niveau geregeld. Ook is de toewijzing en veiling van emissierechten als prerogatief van de lidstaten overgeheveld naar EU-niveau. Tot nu toe was de Nederlandse uitvoering van het ETS niet nader onderzocht, maar dit proefschrift brengt daar verandering in. Het onderzoek richtte zich op deze kernzaken:
- Hoe is het ETS geïmplementeerd binnen de Nederlandse wet- en regelgeving?
- Op welke wijze functioneert het ETS in de Nederlandse praktijk?
De uitkomsten van het onderzoek dragen bij aan concrete oplossingen voor knelpunten met het EU-recht. Maar ze laten ook duidelijk zien hoe de toewijzing van ‒ en de handel in ‒ broeikasgasemissierechten in het Nederlandse omgevingsrecht functioneert. Inclusief aandacht voor de wijze waarop het toezicht hierop is georganiseerd.
